Le Tour de France

Torsdagsmorgon var me tidleg oppe for sjå nokre av tursistatrasjonane i nærleiken. Me hadde kvelden før bestemd oss for å låna kvar vår sykkel på hotellet og sykla longs kysten i avslappande fart. Då me var ferdige med frukosten og hadde fått lånt oss sykklar i ti-tida sette me ut på dagens ekskursjon.

Det var lettskya pent vær og finfin sykkeltemperatur i overkant av 20 grader. Me fulgte dei velhodte sykkelstiane ut mot det me tok for å væra sentrum av ein tettstad i nærleiken. På vegen stogga me på  ein resturant ute på ein pir, slik at me slapp å anka på kva tid me skulle få oss dagens første iskalde. Når pilsen var oppdrukken rigga me oss tilbake på det me allreide mistenkte og skulle seinare smerteleg få erfare at ikkje var sykkelens Rolls Royce. Seta hadde allreide sett sine spor i skjøre norske herrerumper og det var ingenting som tyda på at kjøretøyet var bygd for verken fart og spenning eller kos og komfort.

Med våre tre gir/tregir og ballongdekk kom me omsider fram til det me trudde var sentrum, Det hadde lite til felles med Paris og Brussel, men var ikkje heilt ulikt handlebyen Nordhuglo. Me var ikkje ute på shopping så det passa oss eigentleg greit. Me plukka me oss litt ost, brød, le vin rouge og eit par pils på landhandelen og styrte valdtektssykklane i retning europas lengste samanhengande sandstrand.

Stranda viste seg, som me kanskje burde ha forventa, å væra nokså long og stort sett for brei til å kunne spassere frå vegen og ut til sjøen, men me gav ikkje opp av den grunn. Etter det som virka som ein evighet kunne me omsider parkere torturredskapa ved ei høvande strand. Stranda var utstyrt med eigen badevakt og rikeleg med topplause franske bestmødre. I løpet av sykkelturen hadde skydekket løyst seg og me hadde no strålande solskinn. Me braut brød oss i mellom og tok oss ei pils til osten. Me venta av prinsipp ikkje den obligatoriske timen etter mat med å bada. Stephen Fry seier det er ei skrøne eller gammal overtru og om Stephen seier det, så er det sant. Badetemperaturen var ikkje noko å skriva heim om, men den kan ikkje ha vore så gale heller for eg sit jo her og skriv heim om den. To punkt var kryssa av på «the bucket list», bade i biscayabukta og myse på gamle skinn på europas lengste samanhengande sandstrand og me sette ut for å få det siste krysset. Sjå Europas største sanddyne.

Til sterke protestar frå våre repektive akterspeil tvingte me oss opp på steinsykkelsetet. Sekstanten peikte ut kursen og me fulgte lydig etter styrmann Nielsen, han er jo trass alt gammal speidar og har brevkurs i geopolitisk samarbeid. Det viste seg dette var ein av dei mange tinga Doktoren får til. Etter berre ein dryg time på sykkelen kunne me spisse blyantane og setje ein stor X ved det siste punktet. Ved foten av Dune du pilat tørstedrakk me le vin rouge, men valgte ikkje å bestiga den då den trass alt er høg og laga av sand…

På veg heim stogga me innom Mc Donalds for å smaka den berømte Royal Chese som dei fører i Frankrike. Me sjekka samstundes kor longt me hadde sykla og det viste seg at me hadde vore under tortur i over 5 mil. Etter at me hadde parkert våre overgrepsmenn staka me ut kurs mot hotellbasenget, me gjekk innom på lugaren for å leggja frå oss tinga våre og det vart brått hummarstemning då me såg oss sjølve i spegelen. Mads kom best i frå det med berre litt raud nakke. André og eg var raude som brannhydrantar frå panna til tottelottane. Eller dvs. André var ikkje raud på tottelottane då han er galen og fører sokkar i sandalane. Etter badet runda me av kvelden med middag på den samme resturanten som førre dagen og drakk etterpå opp resten av le vin rouge.

No sit eg og svettar på eit hotellrom i Spania medan dei andre er i bassenget, så dette orkar eg ikkje lenger. Fleire bilete er å finna i Andrès dropbox, 35 grader og sol here i come, snakkes.

-Vidar

Kollisjon med Volvoen!

Då me sette ut i frå Paris i morgonrushet på onsdagsmorgon var André noko uoppmerksam og tung på gasspedalen. Dette førte til at han marva volvoen oppetter ei svær søyle i parkeringshuset på hotellet i omlag 2 km/t. Skadane på Volvoen er minimale dvs. me greidde eigentleg ikkje heilt å sjå den evt. nye skaden eller om alt berre var gammal morro, søyla derimot fekk seg ein kraftig støkk. Det er nok ikkje kvar dag den kjem i nærkontakt med svensk kvalitetsmotorvogn.

Finavêret nær Paris.

Frukost på/under hotellet. Doktoren spenderer.

Vêret var mildt sagt under pari så me satsa på å komma oss lenger sør og det litt brennkvikt. Det tydde at det kom til å bli nok ein long dag i bilen så me smørde oss nokre baguettar som ein kjapp frukost og heiv oss ut av det Volvovonde parkeringshuset. Det angra me ikkje på. Det var ein 7 timars biltur planlagd for dagen og trafikken rundt Paris var ganske tett så me brukte ein del tid på å komma oss ut av ringvegen.

Doktoren i kjend reisebrevpositur.

Vel ute tok me avgjersla, om å halda pitstopps til eit minimum og resten av turen gjekk glatt med eitt bensinstopp og eitt pissestopp. For å effektivisere dagen skreiv doktoren reisebrev, eg blogga og André tok seg av motorvognsføringa.

Me annkom destinasjonen, ein feriestad litt syd for Bordeaux, rundt klokka halv fem. Plassen hadde me funne litt småskjenkte i Paris for nokre dagar sidan. Det viste seg å være eit stykke utanfor allfarveg, men hotellet var fint og utstyrt med eige symjebasseng så me var ved godt mot. Då me hadde kjøleskap på lugaren syns me det var ei skam at det skulle stå tomt, så me tok oss ein kjøretur for å finne eit ølutsal.

Veeeldig flink.

Me fann både øl og le vin rouge hjå den lokale Obs varianten og køyrde attende for å prøve noko av den kortereiste «maten» me hadde kjøpt oss. På veg ut av bilen valgte eg å setje ei av flaskene med le vin rouge på taket av Volvoen, men eg trur ikkje den fallt i smak for den rista den fort av seg og lurte den utover heile parkeringsplassen. Som ærleg nordmann på tur kosta eg sjølvsagt opp etter meg, men har fått høyre det som fortent av mine medsamansvorne.

«Snarvegen» gjennom skogen.

Når me hadde drukke nok til å greie å lukke kjøleskåpet var det på tide med middag. Me hadde tidlegare sett oss ut ein resturant ikkje longt i frå hotellet og staka ut kursen mot den. Det me ikkje forventa var at doktoren skulle leggja ned veto og krevje at me heller skulle ta «snarvegen» gjennom skogen. Vegen var temmeleg nøyaktig akkurat like long som hovudvegen, men maten var heilt upåklageleg. Faktisk så god at me i skrivande stund er på veg ut døra for å vitja den samme resturanten i dag og det betyr at eg diverre er nødt å runde av dagens underhaldning, men følg med i morgon då kjem den kassiske historia om då me var på sykkeltur i halve Vestfrankrike.

Det vart ein del bilete for dykkar fornøyelse i dag. Gje gjerne tilbakemelding om det er ønskeleg å ha fleire bilete i bloggpostane. Gløym ikkje André sin dropbox, som inneheld dei fleste av bileta tekne med hans kamera.

-Vidar

Musevisa

God morgon godtfolk, som lova får de ein tidleg oppdatering i dag då me ligg litt på etterskudd. Tysdag nytta me dagen i Disneyland og kvelden i Paris. Meir om Paris kan de lese i Doktorens reisebrev som følger nederst i bloggposten.

Me var tidleg oppe og då doktoren hadde valgt å lukke vinduet i løpet av natta var atmosfæren på lugaren umiskjenneleg lik noko ein forventar seg på russisk bordell. Dette hjalp nok på at me kom oss raskt ut av hotellet og sette kursen mot togstasjonen. Me plukka med oss nokre croisantar på vegen og frykta berre for livet på ein tre-fire gongfelt. Vel inne på togstasjonen gjekk me rett på toget og byrja på det som skulle visa seg å vera noko me fekk til. Eit togbytte og ein del klippetiklopp seinare var me framme i Parc Disney som dei lokale kallar det. Me gjekk i den kølause turistinformasjonen og spurte om kor me kunne få kloa i eit par bilettar. Den hjelpsomme informatrisa svarte på sin finaste Alló alló-fransk at om me berre skulle ha dagspass så kunne me kjøpe det hjå ho. Me langa over ein neve med franske trepengar og gjekk strakt inn i eventyrland.

Doktoren er vorten snakeoil salesman på sine gamle dagar.

Vél inne i nordeuropas største turistfelle sveipa me bilettane våre i «fast pass»-automaten til Space Mountain, eller slepp-å-stå-i-kø-heile-dagen-maskinen som det heiter på nynorsk og tussla for å sjå om det var høve til å få seg ein prinsessekjole. Det var absolutt høve til å få seg nytt aftenantrekk, men eg trur det var retta meir mot yngre herrar en oss, kanskje ikkje eingong mot herrar i det heile. Eg greidde iallfall ikkje å komma meg nedi verken Askepott eller Snøkvit-kjolen. Med litt lengre underlepper vendte me attende til Space Mountain. Der fekk me raskt rista av oss underleppa og kom ut igjen med eit stort glis. Me fekk mykje ut av dagen, men det vart jo ein del gåing. Litt utpå dagen fekk me oss lunch og fekk sitja litt. Då konstruerte me ein slagplan for resten av dagen. Me tok oss ein runde på dei mest interessante atraksjonene, handla litt suvenirar og sette kursen mot storbyen igjen. Slik kunne me gjera opp for det manglande besøket dagen før.

Her er eit bilete av tossne turistar som tek bilete av Louvren.

Som lommekjend i Paris, eg har jo trass alt trødd mine barnesko der ein dag her for ein 4-5 år sidan, tok eg med Andrè og doktoren til Paris for å bli rana, slik Marius og eg vart forrige gong me var i Paris. Det fekk dei til. Me var ikkje eingong kommen over Seinen før dei vart rundlurt av nokre døve jenter som lata som om dei bedreiv underskriftskampanje, men som eigentleg berre lurte deg til å skriva under på noko på eit språk ein ikkje forstår for å så krevja deg for ein hundrelapp eller to. Eg som har vore i storbyen før lot meg sjølvsagt ikkje pille på nasen så lett og unngjekk det heile med ein «pardon, ryk og reis».

Meir om Paris kan de lese i doktorens reisebrev nedanfor.

-Vidar

 

Vyrde lesar.

Dei seier du fostår mykje av Paris i løp av dei fyrste stundene, resten må levast. Du finn det du leitar etter her.

Me ankom Paris tidlig på ettermidagen, via tog frå Disneyland eg hadde i utgangspungtet vert over gjennomsnittlig skeptisk til heil greia men eg vart gledelig overaska då det ikkje var så jævlig som eg hadde førespegla meg.

Paris er jo byen som kunstnartypar og forfattarar har hvalfarta til i lang over eit hundre år og eg fårstår no at det ikkje er utan god grunn, det var ein orgie av nye inntrykk, lukter og syn som får ei enkel skjel frå Åsringen til å få store auge.

Min kjenskap til Paris var ikkje så stor, det meste eg vit om byen har eg lært av Hemingway og Woddy Allen, frå boka The Sun Also Rises, der Hemmingway skildrar blandt anna kaffe og nattklubb senen i Paris på tyvetalet, og den relativt tragiske historien til Jake Barnes (tragiske historiar er vel ein gjenganger hjå Hemingway). Midnight In Paris er ei glad historie om ein kar som er på tur med forloveden i Paris, og får til på underlig vis å ta fleire turar tilbake i tid, til ca.1920 der han treff alle dei store idola sine (legg spesielt merke til Adrian Brody som Salvatore Dalí).

Så som dykk sikkert har oppfatta så var min viten om Paris noget utdatert, det hjalp då veldig at Vidar hadde vert i Paris på eit tidligare tidspung og var relativt ¨lommekjend¨(eg andbefal dykk å få Vidar til å fortelle dykk om hans og Marius sine eskepader i Franske hovudstaden). Han tok meg og André med på ei lang om visnig der me fikk med oss det meste av severdighetar, av slutta med ein fin middag på ein av dei lokale gateresturantane. Me fekk litt kort tid i Paris men eg vonar om at det er ein plass det kunne vert spanande å besøkt på ein seinare anledning.

Til the next time, Your’s always

Doktoren.

In Bruges

Planen for mandagen var å forlata Brussel og køyra innom Brügge på veg til Paris. Me såg for oss at det skulle ta omlag fire timar pluss ein liten time med sightseeing i Brügge. Då me køyrde frå Brussel klokka ti, annslo me annokomst på hotelet vårt litt utanfor Paris i tre-fire tida og med ein kjapp dusj før me kasta oss på toget inn til byen var det ingenting som tyda på at me ikkje skulle vere i Paris seinast klokka fem. Det gjekk ikkje heilt slik.

På jakt etter alcovar i Koningen Astrid Park

Me kom oss ut av Brussel etter skjema og turen til Brûgge gjekk greit. Me var ein liten halvtime etter skjema, men me skulle jo berre raskt sjå alcovene i Koningen Astrid Park så me så ikkje så mørkt på det. Det viste seg at det var eit stykke å gå i frå sentrum og mykje å sjå på vegen, men me kom oss til parken. Det einaste problemet var at desse alcovane som me hadde blitt lova ikkje var så enkle å finna. Me gjekk ein runde i parken, men såg ikkje noko som kunne minna om alcovar, me bestemde oss for å nytte det gamle trikset med å ta bilete av alt og håpa på at eit av bileta er av ein av dei velkjende alcovane.

Me hadde no brukt så mykje tid at me bestemde oss for å ta lunch på torget i Brügge. Det vart ein dyr og ikkje spesielt mettande affære, men me var nødt å komma oss vidare. Klokka var blitt halv eit og me låg no godt etter skjema, den opprinnelege planen var å komma oss ut av Brügge omlag klokka halv 12. Det viste seg no at me ikkje hugsa kor me hadde parkert og me vart drivande gatelongs i ein halvtime for å finna bilen.

Pølser på «grillen»

Nygrillede pølser

Tilbake på landevegen kryssa me grensa til Frankrike og hadde oss ein hyggeleg prat med lokalavisa, den heime altså ikkje Nordéclair. Nordèclair er lokalavisa for Lille og omegn. Den plukka me med oss for å kunne bevise at me var i Frankrike og at me framleis hadde med oss bilen. Sjå denne Google+ oppdateringa. Når me alikevell fyllte bensin og kjøpte lokalaviser fann me på at me kunne bøte litt på forseinkinga og den litt for lette lunchen ved å grille oss nokre pølser på motorblokka. Me kjøpte oss ein pakke med grillpølser og pakka dei inn i aluminiumsfolie, deretter plasserte me dei snuggly mot ein varm del av motoren og spannt ut på motorvegen igjen. Etter nokre minutt kjende me den umiskjennelege sneken av nygrilla pølser. Me køyrde ei stykke til og parkerte på ein rasteplass for å få oss litt varmmat. Pølsene var nydeleg steikte og gode på smak. Det denne bilen ikkje får til…

Når me nærma oss Paris utpå ettermiddagen byrja trafikken å ta seg opp og ikkje lenge etterpå var det full stopp. Me snigla oss innover og GPS-en melde om stadig meir forseinka annteken annkomst. Klokka seks var me endeleg kommen fram til hotellet. Når me hadde sjekka inn, fått oss ein ankerdram, oppdatert bloggen og dusja nærma klokka seg halv åtte. Me visste at det kom til å bli ein long dag med mykje tråkking i Disneyland dagen derpå og me hadde enda ikkje tinga oss hotell til onsdagen. Alt dette gjorde at me tok ei sjefsavgjersle om å ikkje reisa inn til sentrum, men heller kvila litt på hotellet og finna ut korleis me skulle komma oss ut til Disneyland neste dag. Det vart eit par kalde på pubben på hjørna og me tok med oss ei flaske vin frå kiosken opp på rommet. Ikkje lenge etter kom Jon Blund snikande og det vart nok ein tidleg kveld på oss.

Beklagar sein bloggoppdatering, men me skal gjere det opp med å poste neste allreide i morgon tidleg. Takk for tolmodet og interessa.

 -Vidar

Ny feil følger

There are a lot of alcoves in the Astridpark.
-Yuri, In Bruges

Då me har vore ute og spassert i over tolv timar i dag vert dagens bloggpost litt forseinka. Me har brukt heile dagen i Disneyland, vitja Paris og er nett kommne attende på hotellet no klokka 22.30, men me har ein long dag med køyring og blogging med kurs Bourdoux, framfor oss i morgon så me lovar oppdatering med ein gong me sjekkar inn i morgon kveld. Takk for at de følger med og at det sender bekymringsmeldingar, men me har det fint og kjem strekt attende snart. Bilete er med som plaster på såret og som, teaser for morgondagens oppdatering .

-Vidar

Like a glove

Det er ikkje skikkeleg biltur utan eit par reperasjonar longs vegen, det fekk me til på veg mot Brussel. Ein berettning om drikkepress og kvalitetsmekanikk følger, les òg doktorens reisebrev under.

Me sette ut frå Hamburg tidleg på sundags formiddag, med eit mål om å vera i Brussel rundt klokka tre. Me kom oss raskt ut av byen og inn på motorvegen, men gleda var kortvarig. Allreide etter ein halvtime merka me at lyden i eksosen hadde endra seg betydeleg, me svingte av veien og inn på ein av dei mange bensinstasjonane. Det viste seg at holet i eksosanlegget som me tidlegare i vår reparerte med heat trace flesk, no hadde blåst vekk flesket og skapte ein ubehageleg rånebillyd. Det einaste varmebestandige dei hadde på den lokale bensinstasjonen var eit par med skinnhanskar så me klyppte til ein passand lapp av eine hansken og skrudde den fast der flesket hadde vore før. Når me starta bilen var lyden vekke så me kasta oss ut igjen på autobahn. Etter eit par hundre meter kjende me den umiskjenneleg sneken av svidd bacon og det tok ikkje long tid før lyden kom att, denne gongen med ein skjærande plystrelyd i tillegg. Me vrengte bilen av motorvegen og inn i ein liten by, denne bensinstasjonen var longt dårlegare utstyrt enn den forrige og dei hadde ingenting varmebestandig, det var stort sett berre øl dei hadde. Me nytta høvet til å fylla drivstoff medan doktoren vandra seg ein tur for å tenkja over problemet. Då doktoren kom attende sa han ingenting, men gjekk rett inn på bensinstasjonen, der kjøpte han seg ein halvliter med det lokale ølet, styrta den og gav meg boksen og ein lommekniv.

-Skjer opp boksen, og tre den rund eksosanlegget.

Sa han med stor overtyding. Eg fulgte doktorens annbefaling og heiv på eit par ekstra stålstrips. No er me 10 mil i frå Paris og eksosen har oppført seg upåklageleg så longt.

Dei uforutsette problema gjorde at annkomsten til Brussel vart litt seinare en planlagd og det hjalp ikkje at å køyra i sentrum av byen er ein tolmodighetsprøve. Når gps-en ikkje samarbeider blir det brått anda verre, men André presterte mesterleg og førte oss inn i eit parkeringshus nærast midt i byen. På veg ut av parkeringshuset innsinuerte doktoren at det berre var demokratar som tok heis og overtydde oss om at trappa var det ærlege alternativet. Det kan det handa at det er, men då me kom opp trappa stod me plutseleg midt i eit stengt kjøpesenter. Me dildra litt rundt utan å finne utgongen, men vart raskt innhenta av securitas vakta, etter ei lita skyllebøtte på eit spåk me ikkje forstod geleida han oss inn ei låst dør og ut av kjøpesentert. Me stod no 100 meter i frå hotellet det einaste problemet var at det visste ikkje me. Me sirkla rundt kvartalet eit par gonger før me krøyp til korset og kveikte i gpsen igjen. Med ein skråsikkerhet som berre gps-ar har gjore han det klart for oss at me skulle inn døra på vår ventstre side og ganske riktig der stod me i hotellobbyen.

Meir om våre eventyr i Brussel kan de lese i doktorens reisebrev som følger under.

-Vidar

Vyrde bebuar.

 

Til kven dette vil angå.

Brüssel er ein kjekk by, det hjalp jo litt at me ikkje budde langt faen i vold i eit industri område.

Etter vår innskjekt på hotellet prøved eg igjen å innsistera på at det er bare framstegs parti velgarar og speidarar som tek heis, men eg vart nedstemt. Me hadde oss ein lille ankerdram og ein kjap dusj på hotelet, før me tok beina fatt for å få oss litt av dette ølet som dei etter sigende har store mengdar av i Brussel. Det klarte me utan store problem, då Brussel i motsetning til Hamburg er full av pubar. Etter den fyrste pinten bega me oss på litt site seeing rundt i byn, Vidar var sjøl skreven guide då han (i følge seg sjøl) har trokka sine barnesko i Brussel. Då me budde mitt i sentrum var dei store tinga bare eit steinkast unna.

Grand Platz var fryste stopp, den oppfylte alle forventningar det var ein stor plass med masse bygningar i jogenstill, og Vidar hadde ei god historie på lur om då oldefar hans var arketekt på ein av bygningane, historia ente ikkje godt då han tok livet av seg når bygningen viste seg å vera ikkje heilt symetrisk. Vidare frå Grand platz bar turen til

Manneken pis, det var ein stor skuffelse, det skulle visse seg at dette verdkjende monumentet er ca. Treti cm. Høgt og ellers rimligt uinteressant. Etter dette store nederlaget var det bare ein ting å gjera; ta oss ei øl, den blei nyt på den lokale puben rett rundt hjørna

frå den forannemte statuen, me gikk for bartenderens andbefalingar og vart ikkje skuffa.

Etter ølet var det påtide med mat, me valgte å gå inn på den fyrste resturanten me traff på som selde kjøtt (André hadde dette som det einaste kriteriet til val av resturant). Me hadde eit framifrå måltid (eg og Vidar hadde snurre sprett og Andre gikk for Lambi) på den lokale belgiske resturanten og eg klarte å lavera å tippsa 50%.

Etter måltidet var det på tide med litt meir øl, og me stakk innom den anerkjende puben Delerium der dei skiltar med at dei har over to tusen sortar med øl, det er nokk utval til og med for hardbarka øl hudar som oss (eg kan seie med sikkerhet at me ikkje prøvde meir enn ein fjeredel av alt utvaelt)… Heilt kva tid me tok kveld er litt uklart men me er rimlig sikkre på at det var ein gang mellom 21.00 og 06.00.

Våre eskepader i frukosten og oppplevingar i Bruge kjem i neste brev.

Vyrdsamt

Doktoren.

Hamburg

Hamburg, ein by nord i Tyskland, heimstaden til ein tradisjonell norsk middag og eit folk kjend for godt tauhandtverk. Øl derimot, det får dei ikkje til. Det å finne ein dugande pubb i oktoberfestens heimland skulle visa seg å vera meir utfordrane enn me på førehand rsekna med.

Me annkom Hamburg laurdag ettermiddag etter ein long dag i bilen. Turen gjennom Danmark gjekk føre seg utan problem og utan noko nevneverdig å rapportere. Me hadde eit pit-stop i Ålborg for å tinga hotell og fann oss ein kombinert cafè, bibliotek og Belgisk kjellar. Hotellet me tinga var både litt for dyrt og litt for usentralt, men ein kan vell ikkje forventa å få alt når ein tingar eit par timar før annkomst. Etter ein rask kaffikopp bar det ut på landevegen igjen. Det viser seg at Volvoen stortrivs i 130 km/t på autobahn, men seier raskt i frå når ein bikkar 140. Då går den over frå å vera ein komfortabel svensk transportmaskin til å vera eit nervevrak av risting, vibrasjonar og slingring, men me kom som sagt velberga fram.

Vel framme i Hamburg tok me inn på hotellet me hadde tinga og tok oss den første av forhåpentleg mange ankerdrammar. Me hadde no vore vakne i nokon og 30 timar så me staka ut kursen mot det som tilsynelatande var pubbområdet, dusja og tok på oss spasserskona. Det viste seg at hotellet vårt låg i eit slags industriområde med bilforhandlarar og drosjeimportørar. Volvoen hadde me parkert like utanfor den lokale bilopphøggaren, men sjølv tyske bilopphøggar sjønnar vell at denne kvalitetsmotorvogen ikkje skal kastast så me lot den stå. Som nevnt var ikkje hotellet akkurat sentralt, men me fann sentrum etter ein liten time med spassering gjennom lugubre bakgater med hostels og nedlagde pubbar. Det me derimot ikkje fann var ein dugande pubb, men me bestemde oss får å finna oss litt middag og prøve igjen etterpå, det kan jo ikkje vera så vanskeleg å finna ei ølstove i bayerens heimland.

Middagen vart på ein triveleg resturant ikkje longt i frå haupbahnhofen, den hadde ypperleg akkustikk og det resonerte i heile bygget kvar gong eit tog passerte under(?) oss. Samtalen gjekk om laust og fast, men når me nevnte føraren eller gestapo fekk me nokre stygge blikk frå det lokale klientellet så me gjekk i gong med å definere nokre grunnreglar. Desse finn de i sin melombelse heilhet her, men regel nr. 1 er «Når ein er i Tyskland er det forbudt å nemna krigen» bota er satt til ein runde på den lokale pubben for overtramp. Når me hadde satt til livs kvar vår biff tipsa Mads servitrisa 30 euro og det skulande blikket me hadde fått då me diskuterte holocaust vart omgjort til eit stort smil. Midt under eftermiddags-sigaretten oppdaga doktoren at 30 euro var fleire hundre kroner og at det var småpene 50% av prisen på måltidet.

Mette og gode kunne jakta på pubb fortsetje eg veit ikkje heilt kva me tenkte då me gjekk inn på Alex, ein cocktail bar, men me burde har skjønt teikninga nå bartendaren bad oss om å setja oss ned så skulle han senda bort ein servitør. Me tinga oss eit par øl frå det mild sagt syltynne utvalet, mest for å vera greie, men óg litt for å ikkje virka for frekke når me spurte servitøren om det fantes ein skikkeleg pubb i nærleiken. Som einkvar anstendig seritør som skal føreslå ein god kveld ute til tre lett animerte utlendingar tilrådde han Reperbahn. Me spurte om det var noko i nærleiken, men han meinte at Reperbahn var eit steinkast unna med toget. Me takka for tipset og pusta letta ut då me kom oss ut derifrå. Jakten på pubb fortsette, me byrja leitinga etter toget til Reperbahn, men fekk raskt den stikkande kjensla av at dette kjem ikkje me til å få til snartenkt som André var spurte han ein lokal drosje sjåfør om han viste om ein pubb i umiddelbar nærhet, det gjorde han sjølvsagt. Inni eit smug bak ein pressening under eit stilas nedi ei kjellar fann me den lokale irske pubben. Dei førte ikkje noko av det gode lokale ølet me har høyrd så mykje om, men dei hadde både Guiness og Magners samt levande musikk av ein dreven trubadur, dette var pubb for oss. Det var heller ingen som såg stygt på oss når me snakka om Himmler. To nye reglar var fødd. Regel nr. 2 «Ein skal alltid ta turen innom den irske pubben om ein finn den» og regel nr. 3 «På irsk pubb gjeld ingen av reglane».

I skrivande stund er det sundag og me er attende på motorvegen med stø kurs mot Brussel. Me har føreteke eit par naudreperasjonar av bilen, så dei skal de få lesa om i morgondagens oppdatering.

-Vidar

Første etappe

Dag 0,5 er tilbaklagd, me har forsert dørstokkmila og er kommen oss ut av moderlandet, så til dei av dykk som ikkje hadde trua på oss, HA HA! Me befinn oss i augneblinken midt i Kattegatt og går med eit par og førti mil med stødig kurs mot Danmark.

Turen til no har gått smertefritt og Volvoen er i si livs form. Det einaste me kan melda om er at det vart ein del venting i morgontimane då me las: «avgong 0645, insjekk startar ein time tidlegare» som

-«Øøøh, var det ikkje i seksdraget båten gjekk?»

-«Jo, men eg trur det var insjekk seinast ein time tidlegare.»

-«Okay, me lyt vera der i halv fem draget me då»

Når me i tillegg ikkje greidde å venta med å komma oss ut dørane, hadde planlagd rikeleg med tid og ikkje hadde nokon stopp på vegen var me sjølvsagt i Kristiansand litt før klokka fire.

Ellers kan me melda om at Volvoen ikkje akkurat er ei seng, men snarare ein insomniamaskin. Dette har ført til at søvn har vore opp i mot fråverande denne natta. Heldigvis skal me berre køyra ein fem-seks timar på andre sida. Planen er å innfinne oss i Hamburg i løpet av eftermiddagen og feire bragden med bratwûrst og bayer.

Fleire oppdateringar følger når/om me finn att verdsvevtilhøve samt er meir eller mindre edru og vakne.

-Vidar

Kvelden før kvelden

Det er no drygt 24 timar til avreise. For å feire dette har me vaska Volvoen og teke eit par såkalla pressebilete. Det seier seg vell sjølv at dei fleste av våre bilete hadde havna rett i PFU, men me tek kjangsen. Nyt bileta og følg med dei neste fjorten dagane, no er me i gong!

-Vidar

Nest siste finish?

Reperatørene kommer

Andrè syner oss ammatørar korleis det skal gjerast.

Me oppdaga på fredag med sjokk og vantro at det berre var 14 dagar til avreise og at bilen framleis ikkje var i direkte toppform, med pågongslyst gjekk me i gong med nok eit par viktige reperasjonar. Det som slo oss som mest prekært var startaren. Den virka stort sett, berre ikkje når ein står aleine i botn av ein oppoverbakke eller har valgt å kjøve bilen framfor ein ambulanse med blålys og sirener. Med andre ord, den virkar som oftast men aldri når ein verkeleg treng den. Som rutinerte elektrikarar har me vore borti vår del defekte vinkelsliparar og konkluderte raskt med at det kunne vere det samme problemet, sletne børstar. Mads spekulerte i om det kunne være forgassaren som trakk falsk luft, som alltid er vår første forklaring på eit kvart problem sjølv om det er innsprøytingsmotor. Då me etter eit par pils og ein heil del sjeggstryking ikkje fann noko forgassar konsentrerte me oss om startaren.

Medan Mads og eg skrudde laus startaren byrjar André å kikka på lambda sonden. Det har i eit par månadar lyst i dashbordet om at lambdaen var defekt og når den allreide er defekt er det jo ingen grunn til å ikkje øydeleggje den litt meir. Den vart løyst, sota ned med André sine skitne fingrar og sett attende på plass. Om me har fiksa noko veit eg ikkje, men feillyset forsvann og det er jo det viktigaste.

Det rusta gamla hornet er erstatta med eit nytt.

Då startaren var laus, pitla me den i fillebetar og angra umiddelbart. Det såg ut som om børstane var i relativt fin form, det såg derimot ikkje ut som om me kom til å få dette saman att. Der tok me feil allreide etter ein 8-10 forsøk hadde me greidd å bruke alle delane samtidig som at startaren hang saman og såg ganske lik ut som før me fekk kloa i den. Me lista den forsiktig på plass, sjekka opningstidene hjå bilopphøggaren og vrei om svitsen. Den starta på første førsøk. Om det var sigersrusen eller alt ølet som førte til det veit eg ikkje, men me hadde iallfall så god sjølvtillit at me bestemde oss for å reparere fløyta på laurdagen. Den gamle var noko sleten men Mads bytta den raskt når me fann ut at det ikkje skuldas at forgassaren trakk falsk luft.

Avreise nermar seg

Me har no tinga ferjebilettar til Danmark. Ferja går frå Kristiansand klokka 0610 laurdag 29 juni. Me satsar på å forlate sumarøya seint på fredagskvelden og køyre på skift gjennom natta. Planen vidare er ikkje lagd enda, men innspel og forslag mottas med takk. Det første me lurar på er. Kor skal me tilbringe dag 1 og den første natta i det store utland? Me reknar med å havne einkvan plass nord i Tyskland med kurs mot Nederland/Belgia den første ettermiddagen. Kor syns de me skal stogge? Hamburg? Bremen? Ein heilt anna plass? De kan nytta kommentar-funksjonen her på bloggen (snakkebobla til høgre for overskrifta) om de har gode råd og tips.

-Vidar

One of the advantages of being a captain is being able to ask for advice without necessarily having to take it.

-James T. Kirk